آن سفر کرده که ...

یک سالی میشود که  حمید   ( ++ )    از میان ما رفته است। قصدم بر آن بود که در سالگردش مقاله ای در خور او قلمی کنم که میسر نگردید٬ دلیل آنهم این بود که لفاظی را وسیلهْ توجیه تمجید از افرادی میدانم که شخصیت و عملکردشان٫ دلائل کافی به جهت تمجید از آنان رابه ناقد نمی دهد پس لاجرم ٬ و به ناحق٬ بجای تعریفی ساده و بی تکلف٬ بر مرکب لغات٬ برگستوان ایهام می گسترانند و به تیغ مغلطه وابهام شخصی حقیر را شیری شمیر مینمایانند ।
 حالا لطفن اینها رو نادیده بگیرید و اجازه بدید که از حمید بگم . خیلی مهربون بود. خیلی با صفا بود . خیلی خاکی بود. چیزی که منو شیفتهء اون کرده بود٬ ایران دوستی اون بود. شخصی که از نوجوانی به آلمان مهاجرت کند! و ازدانشگاه آلمان فارغ التحصیل بشود ! و همسری آلمانی اختیار کند! و بتواند فارسی را اینچنین شیوا و زیبا بنویسد! مقوله ایست که ( نه اندرخور هر ایرانیست)!!

بشنویداز خیام... (گر دست دهد زمغز گندم نانی/ وز می دو منی٬ زگوسفندی رانی/ با لاله رخی به گوشهء بستانی!/ عیشی است نه اندر خور هر سلطانی ) ... البته در مثل مناقشه نیست.
 با فرازی از سخنان دوست و نیز گله ای از دیگر دوستان مرثیه را به پایان میبرم.
 دوست گفته است که ( من به تخصص ملا نیازی ندارم٬ بلکه این ملا ست که به دانش و تخصص من نیاز دارد) . "ناخدا میداف در یکی از پستهایش" (نقل به مضمون)...
 و اما گله! انتظارم این بود که به جز فرهاد حیرانی و عمو اروند٬ دیگر دوستان هم در رثار آن سفر کرده مرکب قلمی را به جولانگه عشق و رفاقت بتازانند. اما دریغ از یک نقطه!...